Aladdin’s Notenhoek blijft in de familie
Het pensioen van Joop en Gerrie Sierat is in zicht. Na de drukke decembermaand geven ze het stokje van Aladdin’s Notenhoek door aan hun zoon Martin en diens vrouw Jemnah. ‘De tijd is er rijp voor.’
Wat meteen opvalt als je met de familie om de tafel zit, is het enorme plezier onderling. De pesterijtjes en de bijdehante grappen vliegen over tafel. In deze familie wordt veel gelachen. Een opgewekt stel, niet wars van klare taal. Amsterdammers pur sang. Belangstelling om de zaak op het hoekje van de Jan Eef en het Mercatorplein over te nemen was er genoeg, vanuit heel Nederland.
Joop: ‘Dan belden er mensen uit Amersfoort die het graag wilden overnemen. Maar ik vroeg dan natuurlijk wel wat ze ermee van plan waren. Weer een horecatent. Nou, toen heb ik nee gezegd. We wilden toch graag dat de zaak zou worden voortgezet.’
Martin: ‘Dat was voor mij ook de motivatie om weer terug te komen. Het is gewoon zonde als de winkel verdwijnt in deze vorm. Ik heb vanaf mijn veertiende meegeholpen en ben er tot 2003 in dienst geweest. Daarna wilde ik toch mijn horizon wat verbreden en ben ik voor de NS gaan werken. Pas de laatste jaren begon de gedachte om de winkel over te nemen weer te kriebelen. De timing is nu goed. Onze kinderen zijn wat ouder en Jemnah en ik zijn er nu echt klaar voor om samen die stap te nemen.’
Gerrie: ‘Ja vergis je niet, de hele dag met je man in de winkel staan moet je ook maar kunnen.’
Jemnah: ‘Een paar jaar geleden moest ik er niet aan denken. Nu sta ik al regelmatig in de winkel om te helpen. We moeten zo veel leren. Productkennis natuurlijk, maar ook alles wat er verder bij komt kijken. Ik vind het enorm spannend, zeker nu het ineens zo dichtbij komt allemaal.’
Lachen in tram 13
Achter de schermen wordt er hard gewerkt aan de overname. Joop is een goede leermeester en blijft als mentor gelukkig binnen handbereik. Het winkelwezen zelf kent geen geheimen voor Martin en Jemnah. Martin hielp mee in de notenzaak (‘Mensen noemden me ook wel “nootje”!) en Jemnah werkte achter de toonbank bij slagerij Overdevest. Ze kennen elkaar dus uit de buurt. In ’98 was het raak.
Gerrie tegen Martin: ‘Ja, je vond haar heel leuk, totdat je hoorde dat ze verkering had. Toen was je meteen minder geïnteresseerd. Maar goed dat ik opving dat het uit was gegaan want toen ben je er meteen werk van gaan maken.’ Martin: ‘Ja, in tram 13. Zaten we samen vanaf het Mercatorplein tot aan het Centrum de hele weg te lachen.’
Een mep met de schep
Mooie anekdotes zijn er genoeg. Dat de koningin op bezoek was bijvoorbeeld, en dat de toenmalige burgemeester Patijn ernaast bijna met zijn vingers in een bak noten stond te graaien. Martin: ‘Ja, ik ben natuurlijk opgevoed met het idee dat dat echt niet mag, zo met je blote handen in de noten. Dus ik gaf hem zonder na te denken een mep met de schep. Hij schrok en zei dat hij gewoon wat nootjes wilde. “Ja meneer, dat mag, maar dat kunt u ook gewoon netjes vragen”, zei ik toen.’
Gerrie: ‘Ja, of die keer dat wij ruzie hadden in de winkel en jij een notenstaaf kapot sloeg en er lekker doorheen ging stampen. We konden elkaar echt even niet uitstaan, maar op het moment dat er een klant binnenkwam stonden we allebei direct weer in de plooi: ‘Goedemiddag!’
In goede handen
Bang voor een totale make-over hoeven de klanten niet te zijn. Martin: ‘De winkel is goed zoals hij is. We willen helemaal geen grote veranderingen gaan doorvoeren. Ik ben er trots op hoe de zaak een begrip is geworden. Dat rijkt zelfs tot ver buiten Amsterdam. Tijdens mijn werk als conducteur heb ik weleens mensen uit Maastricht horen zeggen dat ze naar Amsterdam kwamen voor die ene notenspeciaalzaak. Nou, dat ging toevallig mooi over die van ons. Ik heb de hele weg terug naar Amsterdam van oor tot oor gegrijnsd!’
En hoe kijken Joop en Gerrie tegen hun pensioen aan? Gerrie: Ik verveel me niet zo snel, dus laat maar komen. Ik denk dat Joop meer moeite heeft met het niks doen. En ik ben in staat om straks nog even te komen aanwaaien, gewoon voor de gezelligheid. Maar de eerste tijd zeker niet hoor, ik vermaak me wel!’
Joop: ‘Ik ga me lekker richten op mijn muziek. Ik ben pas weer gevraagd voor een orkest waar ze een trombonist nodig hadden. Ik heb me lange tijd verzet tegen het overdragen van de zaak, want het is toch wel meer dan dertig jaar van je leven waarin je heel veel opbouwt. Maar ik begin er nu wel naar uit te kijken. Ik laat de zaak in goede handen achter.’
Auteur: Annemeijn Verheij
Gerelateerde Posts
Winkelstraatvereniging Jan Eef overweegt te stoppen →
Bedrijven Investeringszone Jan Eef →
De grote sprong voorwaarts →
