Ik ben de laatste der mohikanen
Zonder moeite somt Hein Kuhlman een heel rijtje beroemdheden op. Tante Leen, Ted de Braak, de vader van René Froger: allemaal hebben ze een behangetje van Kuhlman uit de Jan Evertsenstraat op de muur. Hij kent iedereen, en iedereen kent hem. ‘Hé Henkie!’ roepen ze dan over straat. Hij heet Hein, maar dat maakt hem niet uit. Deze maand gaat hij met pensioen, precies dertig jaar nadat hij de winkel voor verf en behang overnam. En hij blijft behangen.
Hoe bent u eigenlijk in de verf- en behangwereld terechtgekomen?
‘Ik werkte altijd al in winkels. Eerst repareerde ik fietsen en bromfietsen, later werkte ik met electra, en dat kon ik ook allemaal, maar het behangen trok me meer. Weet je wat het was? Die fietsen waren altijd zo smerig. En als je met electra aan de gang ging, moest je ook vaak in de kruipruimtes onder de grond werken: vies en koud. Behangen is veel fijner. Je maakt iets moois voor de mensen. Dus ik werd behanger, en na een tijdje heb ik toen mijn diploma’s gehaald en ben ik een eigen winkeltje begonnen op het Delftlandplein. Behang halve prijs, zo heette de winkel.’
En later bent u naar de Jan Evertsenstraat verhuisd?
‘Nou, ik werkte ernaast nog als behanger, ook voor de vorige eigenaar van deze winkel, en op een gegeven moment kreeg ik de kans om de winkel over te nemen. Dat was in april 1984, precies dertig jaar geleden. Het was hier toen veel gezelliger hoor. En veel schoner ook. We stonden als ondernemers allemaal onze eigen stoep te vegen, en iemand uit hetzelfde trappenhuis boende alle deurknoppen. In de loop der jaren is het onpersoonlijker geworden, meer ieder voor zich.’
Waarvoor kwamen de mensen naar u toe?
‘Toch voor mijn eigen stijl, denk ik. Mijn specialiteit is klassiek behang, rood met goud bijvoorbeeld, of behang met ingewikkelde patronen. Als je het naadloos doet, zie je niet eens dat er iets op de muur zit. We hadden hier vroeger trouwens vier behangwinkels in de straat, allemaal met een eigen stijl. Op een gegeven moment kwamen de kwantumhallen en de bouwmarkten die goedkoop behang gingen aanbieden. Daar heb je veel minder keus, maar het kost weinig, en sindsdien is de interesse in behangwinkels afgenomen. Ik ben eigenlijk de laatste der mohikanen, zo kun je het wel zeggen.’
Is de behangwereld in de loop der tijd veranderd?
‘Je ziet alle trends voorbij komen. Jan des Bouvrie ging kleur in het interieur brengen, en dan verkocht ik ineens zeeën met gele verf. Toen graffiti populair werd stonden ze hier in de rij voor spuitbussen. Iedereen moest ze hebben. Er werd toen regelmatig ingebroken, dus toen ben ik maar weer gestopt met die bussen.’
Wat is het vreemdste dat u in die dertig jaar tijd heeft meegemaakt?
‘Ik heb altijd dozen behang buiten staan, en op een dag heeft een junk zo’n doos meegenomen en geprobeerd om die op de markt te verkopen. Iemand had mij ingeseind, en toen ben ik die doos daar zelf gaan ophalen.“Maar ik ben Jimi Hendrix,” zei die man toen. “Ja, en ik ben Sinterklaas,” zei ik. Ik kreeg mijn behang wel weer mee, het liep goed af.’
Hoe vindt u het om met pensioen te gaan?
‘Je moet toch een keer stoppen? Maar het is wel dubbel. Ik heb hier toch dertig jaar…ja, geleefd eigenlijk. Het ging hier z’n gangetje.’
Waar gaat u uw dagen mee vullen als u de winkel niet meer heeft?
‘Behangen, hoop ik. Ik wil wel bezig blijven. Maar ik zie het wel, ik moet nog even rondkijken wat ik verder ga doen. Ik heb ook een bootje en ik hou van vissen, dus dat zal ik ook wel gaan doen, maar mijn dagelijkse gangetje zal ik wel missen.’
Nooit meer het bordje ‘ben even behangen’ op de deur… maar de winkel van Hein Kuhlman is nog tot eind deze maand geopend. Er zijn nog heel wat blikken verf en rollen behang die op een nieuwe eigenaar wachten. Wie maakt Kuhlman los? Jan Evertsenstraat 138
Gerelateerde Posts
Food Revolution Day: de foto’s! →
De achtertuin van De Baarsjes →
Chef’s favoriet: Matthias van der Nagel, Fa. Speijkervet →
U bent allang weg. Kwam ik voor niks! Heeft u nog te koop? Want ik heb een hoop werk!! Groet Fiona.