Beste buren ooit
door Annemeijn Verheij
Een goede buur is goud waard, dat weet een kind. In de vijftien jaar dat ik in Amsterdam woon heb ik al heel wat buren versleten, na negen keer te zijn verhuisd. Bijna allemaal hebben ze een blijvende indruk achtergelaten. Sommigen omdat ze me tot waanzin dreven, zoals dat gezin met -zo leek het- een elftal kinderen dat aan simultaan krijsen deed. Of de buurman, die -unlike me – ’s nachts zowel door de stampende muzak uit zijn speakers als door zijn loeiende rookalarm heensliep.
Andere buren bleken juist een absolute zegen. Zoals mijn buurjongen die, nadat ik mezelf had buitengesloten, met gevaar voor eigen leven van zijn balkon naar het mijne klom (op vier hoog) om mijn voordeur te kunnen openen. Of dat fantastische oudere homo-echtpaar, dat op mijn toenmalige legendarische huisfeestjes tegen zes uur ’s ochtends als laatste nog overeind stond op de dansvloer en gewapend met een fles stoli obscure jaren ’80 muziek nieuw leven in wist te blazen.
Maar de mooiste herinneringen gaan toch wel uit naar de buren met een, tja wat zal ik zeggen, enigszins ruw randje. De buren waar je niet zoveel mee op hebt en bij wie spanning en irritatie altijd op de loer liggen. Juist die buren komen soms ineens best verrassend uit de hoek. Zoals in dit verhaal…
In mijn vorige huis had ik een onderbuurman, Sjaak. Sjaak was weinig thuis, want hij was altijd druk bezig met schimmige zaakjes. Zijn huis was dan ook vrij leeg, maar hij had wel veel planten. Planten met een hele sterke geur en een heel hoog energieverbruik. Als ik in mijn slaapkamer de inbouwkast opendeed, sloeg er dikwijls een dikke groene walm naar buiten, sterk genoeg om een volwassen paard mee te bedwelmen. Sjaak had echter geen idee waar ik het over had. En waar bemoeide ik me mee, trouwens.
Boven mij woonde Ina, een alleenstaande moeder, in het bezit van twee Engelse bulldogs, het imposante postuur van een zware klasse kogelstoter en een humeur waar de duvel nog voor zou vluchten. Het verbaasde mij niet dat zij in de gevangenis bleek te werken, op de zwaar beveiligde afdeling. Bij Ina, die al sinds mensenheugenis ruzie had met Sjaak (over een akkefietje aangaande een ingepikte zolderberging), moest je op je tenen lopen. Het is me meermalen overkomen dat ze me klem liep in de gang en dat ze dan zichzelf in hevige woede deed ontsteken door te klagen over A) haar ex-man of B) Sjaak. Ze zou niet misstaan in een boek van Roald Dahl.
Welnu, deze buren, niet bepaald mijn beste vrienden, bleken op een dag van onschatbare waarde. De situatie deed zich namelijk voor dat ik op een ochtend werd beroofd door een junk. Hij had mijn tas, met telefoon en rijbewijs erin, en probeerde me af te persen. Voor 300 euro zou hij alles teruggeven. Nou wilde ik hier niet op ingaan en deed ik gewoon aangifte bij de politie, hoewel de junk me dit had verboden. Hij wist me dan nog wel te vinden. Dit klopte helaas, want mijn adres stond op mijn rijbewijs. De politie was niet zo onder de indruk. “We kunnen hier niet veel tegen doen, mevrouw. Als u hem nog eens tegenkomt, zorg dan maar voor een goed signalement.” Daar stond ik dus, met knikkende knietjes in mijn eigen trapportaal. Ik besloot toch maar mijn buren in te lichten in geval van onraad. En ja, wat kun je dan verwachten van je niet zo heel innige buur?
“Als die lijer ook maar één poot naar je uitsteekt dan stuur ik de honden op hem af,” brulde Ina.
“Laat het hem maar eens wagen om binnen te komen, ik mep hem zó voor z’n harses. Heb je trouwens een honkbalknuppel? Ik heb er anders nog wel eentje liggen! brulde Sjaak. ” Aan mijn buurmeissie komen ze niet, al is het midden in de nacht!”
Ik voelde me opgelucht. Niet omdat ik de gedachte dat mijn buren een bloedbad zouden aanrichten in de gang nou zo aangenaam vond (ze zouden het namelijk écht doen!), maar meer omdat die onvervalste Amsterdamse straatloyaliteit en beschermende strijdlust me ergens diep ontroerde.
Gerelateerde Posts
De wereld mooier kleuren #1 →
Zomer in de Baarsjes! →
Donderdag in Café De Krommerdt →
