Kussens van Smockwerk
De naaimachines ratelen al, ’s ochtends om half tien in het atelier van Smockwerk. Twee dames zijn vroeg gekomen, en hebben de kussens waar ze vorige week aan begonnen zijn vast tevoorschijn gehaald. Truus Lieverdink zet koffie en kijkt of de vrouwen nog verder kunnen met hun werkstukken. Zij organiseert hier twee keer per week naai-bijeenkomsten voor mensen zonder baan, die graag willen leren naaien en overdag iets willen ondernemen. Samen hebben de vrouwen al minstens honderd kleurrijke kussens genaaid, van stofjes die Truus overal opduikelt: op markten en in kringloopwinkels in het hele land. En de kussens die ze daarvan maken, verkopen ze weer, bijvoorbeeld op de MercatorMarkt.
‘Er zijn veel vrouwen in de buurt die overdag altijd thuis zijn’, vertelt Truus. ‘Die vrouwen wilde ik bereiken. Veel van hen hebben vroeger veel genaaid, maar er zijn ook mensen die nog nooit iets gemaakt hebben. Ik wil laten zien dat je echt een streepje voor hebt als je een ambacht beheerst. Ik hoop dat ze zelfvertrouwen opbouwen en later ook eens tegen iemand durven zeggen: ik zet wel even een nieuwe rits in die broek. Als je iets met je handen kunt, kun je je eigen werk maken.’
Latifa is inmiddels aan haar eerste eigen kussen begonnen. Ze heeft een rood stofje uitgezocht om een klein kussentje voor haar zoon van te maken. ‘Ik zocht iets leuks om te doen, iets voor mezelf. Anders breng ik ’s ochtends de kinderen naar school, dan ga ik schoonmaken en dan zit ik alleen maar thuis. Vroeger in Marokko maakte ik veel kleren, maar toen ik twaalf jaar geleden hier kwam had ik er geen zin meer in en ik heb het nooit meer gedaan. Nu vind ik het leuk om het naaien weer op te pakken.’
Truus komt aangelopen met een grote lineaal en helpt Latifa om de stof af te knippen. ‘Er komt ook veel meten en tekenen bij kijken’, zegt ze. ‘Dat moeten ze ook leren, want het moet nauwkeurig gebeuren.’ Als iemand met een zojuist opgevuld kussen komt aanlopen en meedeelt dat het af is, loopt Truus nog een keer alle randjes langs. Als de rits even blijft hangen, zegt ze: ‘Die losse draadjes moet je er allemaal nog even netjes afknippen. We gaan de kussens verkopen, dus dan moeten ze helemaal perfect zijn. Als er een draadje tussen de rits komt, denken mensen: ik neem wel een ander kussen.’
Van ieder verkocht kussen is een deel van de opbrengst voor de maker. Met de rest van het bedrag worden de kosten gedekt. ‘Ik wil de mensen hiermee ook laten zien dat je materialen kunt hergebruiken en er iets moois van kunt maken. Waarom zou je het weggooien als je er nog iets leuks mee kan doen? Bij goedkope winkelketens koop je zo een tas vol nieuwe kleren, maar die kost dan zo weinig dat je zeker weet dat iemand anders daarvoor de prijs betaalt.’
Toen Smockwerk zich twee jaar geleden aan het Columbusplein vestigde, was het een donker plein waar veel panden leegstonden. Vrouwen uit de buurt vertelden Truus dat ze altijd aan de overkant gingen lopen, omdat het daar wat lichter was. Smockwerk wilde het plein een impuls geven, door lege panden te betrekken, dingen voor de buurt te organiseren en het Columbusplein weer een mooiere uitstraling te geven. ‘Laatst vertelde iemand me dat ze weer aan deze kant van de straat durft te lopen’, vertelt Truus, terwijl ze de hoekjes van een pas gemaakt kussen naar buiten peutert. ‘Nu komen ze speciaal hier, omdat er iets leuks te zien is.’
Het kussenproject loopt nog tot half juni, en krijgt in september nog een officiële presentatie. De dames blijven enthousiast en Truus ook, dus er zijn alweer plannen voor een nieuw project voor volgend jaar. Ook zo’n mooi kussen kopen? Loop dan eens op maandag of dinsdag tussen 9 en 12 langs bij Smockwerk, Columbusplein 217. Een deel van de kussens hangt in de etalage, maar binnen ligt nog veel meer. Via de Facebookpagina en de website blijf je op de hoogte van het laatste Smockwerknieuws.
