Door het gat
Schrijver Thomas van Aalten schreef een column over zwemles in het Mercatorbad. ‘Het werden dus huil- en discussielessen.’
Mijn oudste dochter van zes poogt al geruime tijd bij het Mercatorbad haar A-diploma te halen. Ze heeft de zwemgenen van haar vader. Ik hoorde op mijn zevende bij het meubilair van het sportfondsenbad in Arnhem (dat nu niet meer bestaat, maar wat ik mij herinner als een vaalgeel betegelde en koude ruimte). Er is één onderdeel waar mijn dochter op blijft hangen. ‘Het gat’.
Het is een uitsparing met een diameter van minstens een halve meter in een blauw zeil dat onder het wateroppervlak hangt. En om er doorheen te gaan, moet je onder water kijken. Ik heb nog nooit onder water gekeken. En als ik het zou doen, zou ik een duikbril pakken. Tegenstanders zeggen: als je met je auto in de gracht dondert, gooit niemand snel een duikbril toe.
Het werden dus sinds januari huil- en discussielessen, waarbij mijn dochter privéles kreeg van een zwemjuf die ook de wanhoop nabij moest zijn. Zwemmen doet mijn dochter prima, maar op een goed moment weigerde ze zelfs überhaupt nog haar hoofd onder water te steken.
Ik maakte maandenlang de fout door de angst proberen weg te redeneren. Ik vroeg wát zij dan eng vond aan het gat of aan onder water zwemmen. Maar wat ik ook probeerde: erbij staan, weggaan, een duikbril aanreiken, belonen met in lageloonlanden vervaardigde knuffels of een maaltijd bij het aanpalende aderverkalkende snackrestaurant, niets hielp.
In de meivakantie was er een zwembad bij ons huis, en verdomd. We hadden het amper over zwemles gehad en ze zwom met veel bravoure onder mijn benen door, dook munten van de bodem, enzovoort. Mét duikbril weliswaar, maar dat bouwden we al snel af.
Vorige week donderdag had zij weer zwemles. Ze ging door het gat. Met duikbril, maar dat vond de zwemjuf even niet erg. Ik had een snorkelset gekocht, zoals we op vakantie hadden. Opgewekt zat ze na de zwemles met de veel te grote duikbril op de achterbank.
Deze week wordt het een speedo-bril zonder neusbedekking, en de week erop dan zonder bril door het gat.
Met haar snorkel klikte ze het leeslampje boven haar hoofd aan. Dat leeslampje is kennelijk aan blijven staan. De accu van de auto is leeggeraakt in de parkeergarage.
En dat is zo’n beetje het thema van het leven; het vieren van oplossingen die je zocht voor problemen die weer veroorzaakt werden toen je iets anders oploste.
Meer van Thomas van Aalten lezen? Klik hier!
Foto zwembad: Leonora Giovanazzi
Gerelateerde Posts
Alles voor een lach →
De wereld mooier kleuren #1 →
Zomer in de Baarsjes! →
