Column Amsterdamse dag van de democratie
Ik noem mezelf social entrepreneur en stadmaker. “Opeens weet je het: je bent stadmaker”. Maar bestuurders zijn ook stadmakers. En onze civil servants, of ‘dieners van het volk’ zijn ook stadmakers. Samen maken we de stad. In een soort driehoeksverhouding. En wat voor een driehoeksverhouding!
Ten eerste: is het een open relatie, met enorm veel wisselende partners. En dat gaat nooit veranderen. Kan leuk zijn als je daar van houdt. Maar het is ook wel een beetje vermoeiend. Met wie had ik ook al weer wat wanneer en waarom afgesproken?
Ten tweede: is het een relatie waarin we eens per vier jaar, door relatiebemiddeling bureau’s met kleurrijke afkortingen als VVD, D66, PvdA, SP en Groen Links, min of meer gedwongen worden tot een nieuw huwelijk, met verse bestuurders. Houdt de relatie spannend en levendig, maar nieuwe partners hebben nieuwe eigenaardigheden en plannen. Dat gaat even duren voordat we elkaar dan weer snappen.
Ten derde: Worstelen we als burgers in onze relatie regelmatig met een zeker Calimero gevoel… Onze partners beheren al het geld. Onze partners maken altijd eerst samen alle plannen. Onze partners gaan over alle regels. En dan horen we alles altijd als laatste, zo lijkt het wel, als het allemaal al behoorlijk in kannen en kruiken is. Als je daar geen Calimero gevoel van krijgt!
Terwijl we als burgers veel te brengen hebben. En Demos-cratie, dat was toch ‘de creatie van het volk’? Wij kennen onze buurt en wij kennen onze buren. Samen met onze buren vormen we een netwerk van betrokkenheid, ervaring, kennis en inzicht. Samen met onze buren willen we taken overpakken, waar onze partners niet voldoende aan toe komen,
die buiten beeld zijn geraakt, of waar onze partners zelfs even met de handen over in het haar zitten. En dat doen we dan niet voor even, maar zelfs voor lange tijd. Daar wordt onze stad echt beter van.
Maar als jullie, onze partners ons aan de ene kant lof toe zwaaien, maar tegelijkertijd steeds paternalistisch de maat nemen, dan raakt de balans zoek. Dan lijkt de waardering niet meer dan lippendienst. En als dat zo is, wat doen wij dan verdorie nog in deze relatie?
Zullen we het dan maar uit maken? Dat is vast ook wel eens door jullie hoofd geschoten, als de baren te woelig werden. Of als heel verleidelijke marktpartijen onze plek graag wilden overnemen. Geef het maar toe!
We hadden een droom. En die hebben we nog steeds. Van een driehoeksrelatie waarin we gelijkwaardig optrekken. Waar co-creatie en city commons geen nieuw hippe city marketing termen zijn, maar door onze partners net zo serieus wordt nagestreefd als door onszelf. Een driehoeksrelatie waar we regelmatig met elkaar uit eten gaan, op plekken waar ze “the art of hosting” verstaan, opdat we samen in een veilige setting tot een gelijkwaardig mens-tot-mens gesprek verleidt worden. Een driehoeksrelatie waarin we er samen op uit gaan, de straten op en de buurten in. Een driehoeksrelatie waarin we ruzie maken, van mening verschillen en stoom afblazen. En het dan weer goed maken. Omdat we geen watjes zijn. En omdat we niet zonder elkaar kunnen.
Dus bestuurders en ambtenaren, geef om je derde partner, waardeer de burger die op basis van gelijkwaardigheid bereid is heel veel tijd en energie te geven. Hou van ons, dan houden wij ook van jullie. En dan houden we samen van Amsterdam.
